Christenen en moslims schuilen in de St Porphyriuskerk in Gaza

 

Yousefs familie is christen. Zij schuilen in de kerk in Gaza-stad. ‘Vanochtend hadden ze geen brood meer.

 

Bron: Nederlands Dagblad

 

Tijdens een Paasviering

 

 

Net als Yousef begint te praten over het christelijke Ahli Arab-ziekenhuis in Gaza-stad, haalt hij zijn telefoon tevoorschijn. Het ziekenhuis wordt gerund door het Anglicaanse bisdom te Jeruzalem, maar is geen veilige haven. ‘Ik krijg net een bericht binnen vanuit Gaza. Het ziekenhuis is geraakt door een Israëlisch bombardement’, zegt Yousef. ‘Vier gewonden’. 

 

Yousef is een Palestijnse christen uit Gaza-stad, maar verblijft in het buitenland. Met zijn achternaam in de krant wil hij niet. ‘Als ik wat negatiefs zeg over Israël, dan kan mij dat problemen opleveren als ik weer terugkeer naar Palestina’, zegt hij.

 

Zijn familie woont echter nog in Gaza en heeft toevlucht gezocht in de Grieks-Orthodoxe St. Porphyriuskerk. Sporadisch krijgt hij berichten van hen. ‘Naar omstandigheden gaat het goed met hen, maar ze zijn erg bang’, zegt Yousef. Hoe lang hij nog berichten zal krijgen van zijn familie weet hij niet, omdat het hen niet meer lukt om hun telefoons op te laden. ‘Ook verstoort Israël het telefoonverkeer, dus dat maakt contact houden nog moeilijker.’

 

‘Israël wil alleen maar Hamas vernietigen en laat daarom geen hulporganisaties binnen. Kinderen gaan dood, maar het lijkt hen geen moer uit te maken’

Yousefs familie is niet de enige die in de St Porphyriuskerk schuilt, die zich bevindt in het gebied dat Israël ontruimd wil hebben. ‘Er zijn vierhonderd mensen in de kerk’, zegt hij. ‘Dat waren er oorspronkelijk wat meer, maar een aantal gezinnen heeft gehoor gegeven aan Israëls oproep om naar het zuiden te gaan. Ondanks bombardementen zijn zij daar veilig aangekomen.’

 

De situatie van de achterblijvers is penibel. ‘Vanochtend hadden ze geen brood meer’, vertelt Yousef. ‘Gelukkig heeft de bisschop een paar kilo graan voor hen kunnen bemachtigen en ook hebben ze een voorraadje rijst’. Of het genoeg is, moet maar blijken.

 

Tony Bero, een christelijke Palestijn uit de omgeving van Bethlehem, is het contact met zijn geloofsgenoten al kwijt. ‘Ik werk vaak in de Gazastrook en ken veel mensen daar. Met mijn collega’s heb ik nog wel contact omdat zij een noodgenerator hebben, maar de mensen in de kerken kan ik niet meer te spreken krijgen.’ Volgens Bero schuilen er ook moslims in de kerkgebouwen.

Hij maakt zich zorgen om hen. ‘Er is geen elektriciteit, internet, water en medicijnen’, zegt hij. ‘Israël wil alleen maar Hamas vernietigen en laat daarom geen hulporganisaties binnen. Kinderen gaan dood, maar het lijkt hen geen moer uit te maken’.

Het aantal christenen in Gaza is erg klein. De Britse dominee John Angle, die al tientallen jaren werkt in de Palestijnse gebieden voor het Bethlehem Bible College, legt uit dat er drie kerken zijn in Gaza, alle in het gebied dat Israël nu ontruimd wil hebben. Hoewel hij recent nog contact met hen had, gaat dat niet meer.

 

‘De christenen in Gaza wonen in bepaalde wijken, tussen de moslims’, zegt Angle. ‘Zij hebben nu hun toevlucht gezocht in de Rooms-Katholieke Kerk en de Grieks Orthodoxe Kerk. Zij hopen daar veilig te zijn. De Baptistenkerk wordt niet gebruikt als schuilplaats, omdat die pal tegenover een gebouw van Hamas staat en beschoten wordt door het Israëlische leger.’

 

‘Ik kan mijzelf niet tot dezelfde gemeenschap rekenen als hen die de onderdrukking van mijn volk ondersteunen.’  

Deze christelijke gemeenschap behoort tot de oudste ter wereld, maar hun aantal neemt rap af. ‘Hun voortbestaan wordt bedreigd’, zegt Bero. ‘Israël heeft zeventien jaar geleden van de Gazastrook een openluchtgevangenis gemaakt. Sindsdien is het aantal christenen daar afgenomen van drieduizend naar ongeveer duizend.’

 

Ook Yousef wijst met de vinger naar Israël. ‘Zij maken het leven daar onmogelijk. Iedereen die de kans krijgt, gaat weg. Nu het grondoffensief eraan komt, vrees ik dat dit het einde kan betekenen voor de Palestijns-christelijke gemeenschap in Gaza.’

 

Zowel Yousef als Bero keert zich tegen de manier waarop Israël met de Palestijnen omgaat. ‘De christenen in Gaza lijden onder deze brute bombardementen, net als onze broeders, de moslims’, zegt Bero. ‘Op de Westbank schieten kolonisten op ons omdat we Palestijn zijn. Of we nu christen of moslim zijn, maakt hen niet uit.’ 

 

Yousef beaamt dat en zegt met lede ogen aan te zien dat veel christenen in de VS en Europa hun steun betuigen aan Israël. ‘Christenen wereldwijd zijn wat mij betreft schuldig aan wat er nu gebeurt in de Gazastrook. Ik wil dat zij begrijpen dat Palestijnse christenen Hamas niet verdedigen, maar dat wij wél tegen de Israëlische onderdrukking zijn. Er wordt echter niet naar ons geluisterd.’

Het leidt bij Yousef tot een gevoel van verbittering. ‘Ik kan mijzelf niet tot dezelfde gemeenschap rekenen als hen die de onderdrukking van mijn volk ondersteunen.’