Column ‘De vreugde en pijn van het plukken van olijven’

De eerste emmer met geplukte olijven is vol. In onze nieuwe tuin staan ​​twee bomen waarvan één vol met olijven. De regel is om de olijven te plukken na de eerste regen van het seizoen. Mary en ik kijken gearmd naar de prachtige regen, een symbolisch seizoensmoment. Vanwege corona is er tijd om op je gemak te plukken. Het is een vreugdevolle aangelegenheid. De kat vindt het ook een leuk spelletje, volgt me waar ik ook ga, hoog of laag, springt op mijn arm. Ik ben me er van bewust dat dit niet het moment is om op een ladder te wiebelen. Het is ook niet de tijd om de olijven te eten, bitter als ze zijn. Mary is bedreven in de verwerking.

Terwijl Trump zegt: “We hebben 10 landen die wachten om zich aan te sluiten bij Israëlisch-Arabische deals na de Amerikaanse verkiezingen”, zegt een Israëlische advocaat verbonden aan de rechtengroep Yesh Din, Michael Sfard, in Haaretz, dat hij een nieuwe ijzeren wet heeft ontdekt. Zo zeker als je kunt zijn dat het licht van de snelheid 300.000 km per seconde blijft, zo zeker kun je ervan zijn dat kolonisten betrokken zijn bij criminele handelingen tegen Palestijnse boeren op de Westelijke Jordaanoever die hun olijven plukken. In tientallen dorpen is het gevaarlijk om te plukken vanwege de nabijheid van nederzettingen en buitenposten. Denk aan gemaskerde jongeren die de bomen bespuiten, jonge bomen afsnijden of in brand steken, de olijven stelen, of boeren bedreigen, aanvallen of verwonden. Het aantal bomen waarom het gaat is niet gering. Een boer in de buurt van Ramallah vertelt dat zo’n 100 olijfbomen waren gekapt toen hij wilde beginnen met plukken. Het gebeurt elk jaar, zegt hij.

Een van die jongeren vertelde tegen een Palestijnse landeigenaar in Burqa in het noorden van de Westelijke Jordaanoever tijdens een incident dat werd opgevangen door het Israëlische TV-kanaal 2: “God heeft ons dit land gegeven. Ik ben de zoon van God en jij bent zijn dienaar.” Sfard zegt dat “om dit te laten gebeuren, zijn er rabbijnen en ouders, politieke leiders en spirituele mentoren nodig die dergelijk gedrag goedkeuren of zelfs sturen.”

Mohammed Khatib is bekend van de jarenlange protesten van landeigenaren tegen de bouw van de muur in het dorp Bil’in bij Ramallah. Nu is hij een woordvoerder van de nieuwe organisatie Faza’a – Arabisch voor een oproep om hulp tijdens oorlog – die Palestijnse vrijwilligers mobiliseert om landeigenaren te beschermen tijdens het plukseizoen. Hij denkt dat de kolonistenjongeren zich vervelen vanwege de corona. “Dit jaar zien we grotere groepen, soms tientallen tegelijk, de gaarden binnengaan. Ze richten schade aan of vallen boeren aan terwijl het leger toekijkt. Van jaar tot jaar verkleinen ze het grondgebied waar Palestijnen kunnen oogsten. Tegelijkertijd worden de nederzettingen groter en tijdens de oogsttijd leidt dit tot gewelddadige confrontaties,” zegt hij. “Het is ondraaglijk, we hebben niet de middelen om hiermee om te gaan. Als je op zoek bent naar een belangrijk teken van wat bezetting is, dan is het dat wat er gebeurt in de olijfgaarden. ”

Wat de motieven ook zijn, het vandalisme en de gewelddaden tegen de boeren maken deel uit van het bredere proces om Palestijnen uit hun land te verdrijven. In Informed Comment zie ik cijfers passeren dat Palestijnen elk jaar 10.000 nieuwe olijfbomen planten op de Westelijke Jordaanoever. Dit jaar hebben Israëlische kolonisten tot dusverre naar schatting 4.000 vernietigd. Als je je niet veilig voelt tijdens de oogst of wanneer je gewassen wordt vernietigd, raken Palestijnen, vooral jongeren, ontmoedigd om in contact te blijven met het land. Volgens een ander rapport in Haaretz bezitten duizenden Palestijnse families grond in gebieden buiten de Muur waarvoor ze toestemming nodig hebben om naar toe te gaan. Zesenveertig poorten in de muur resp. het hek zijn seizoensgebonden en gaan maar een paar keer per jaar open. Achtentwintig zijn elke dag of drie keer per week geopend. Ik ken dit persoonlijk vanuit de situatie in het noorden van Bethlehem, waar Mary’s familieleden een paar keer per jaar naar hun olijfgaard kunnen gaan. Net als het geweld en vandalisme is dit natuurlijk een situatie die de vreugde van de olijfpluk geheel wegneemt en uiteindelijk bedoeld is om het land over te laten nemen door nabijgelegen nederzettingen.

Toine van Teeffelen

Bethlehem, 28/10/2020

Gebruikte bronnen: Haaretz, 21, 23 en 24 oktober 2020, en Informed Comment, 20 oktober.