Column: ‘Oorverdovend stil’

Bestuurslid Willemien Keuning schreef een column over de stilte rond het leed dat Palestijnse kinderen wordt aangedaan.

Het probleem is allang niet meer de bezetting. Het probleem is het gedogen ervan.

– Ramsey Nasr

Gezeten achter het stuur van mijn auto met de radio aan, terwijl de telefoon gaat en het navigatie systeem mijn aandacht vraagt, hoor ik doordringend en langdurig hoog gegil. Ik hoor het en toch dringt het niet door. Ik moet te veel tegelijk verwerken.

Even later deelt een mannenstem op de radio mee dat dit radeloze gegil uit de mond van een vierjarige komt, die voor zijn ogen zijn moeder vermoord ziet worden. Zij wordt op straat neergeschoten. Ik raak ervan in de war: dat je getuige kunt zijn van iets verschrikkelijks zonder het te horen of te zien; te zeer bezet met jezelf.

Een dag later lees ik op de pagina van Rights Forum hoe Mahmud bij Al Khadir wordt neergeschoten vanuit een wachttoren bij de scheidingsmuur. Hij was aan het voetballen en hij ging  een verdwaalde bal halen in de buurt van de muur.

Als de geschrokken dorpelingen hem hebben bereikt neemt een van hen  waar hoe Mahmud door een  Israëlische militair wordt geschopt en hoe een andere militair  schreeuwt waarom hij “niet gewoon doodgaat”. De dorpelingen worden  door de militairen op afstand gehouden. Mahmud ligt een half uur op straat te bloeden voordat een Israëlische ambulance hem komt halen.

De volgende dag komt Mahmud bij in een een ziekenhuis in Jeruzalem. Hij heeft inmiddels twee operaties ondergaan en zijn been is vanaf de knie afgezet. Hij is in totale paniek en inmiddels blijkt bij niet alleen patiënt maar ook verdachte te zijn. Zodra hij is aangesterkt, gaat hij niet naar huis maar naar de gevangenis. Voor de zekerheid wordt hij in het ziekenhuis bewaakt door Israëlische militairen. Hij weet niet waarvan hij wordt verdacht want hij was nauwelijks bij kennis toen hij in het ziekenhuis werd verhoord. 99,74 Procent van de voorgeleiden voor een militaire rechtbank wordt veroordeeld.

Hij is geen uitzondering. Kinderen worden ‘s nachts van hun bed gelicht, gekidnapt, door hun knieën geschoten, hun schouders wordt routinematig gebroken, zij worden in een kooi opgesloten.

Ik hoor geen geluid. Het blijft oorverdovend stil.

Willemien Keuning