Dit wil ik niet meer horen of zien

Drie recente berichten.

 

Column van Dick Gaasbeek.

 

’Tenminste 21 Palestijnen gewond bij een aanval van extremistische kolonisten op het dorpje Madama, ten zuiden van Nabloes. Acht werden, terwijl Israëlische soldaten toekeken, in elkaar geslagen door de kolonisten, dertien kregen ademhalingsproblemen t.g.v. door het leger afgevuurde traangasgranaten. Drie Palestijnen, onder wie één minderjarige, werden door het leger gearresteerd.’

’In de omgeving van Bethlehem heeft het Israëlische leger 4 huizen verwoest. De sloop was van tevoren niet aangekondigd bij de bewoners.’

’Bij de inval van het Israëlische leger in Jenin blijken gisteren niet drie maar vier dodelijke slachtoffers te zijn gevallen.’

 

Drie recente berichten. Misschien begrijpt u dat er dagen zijn dat ik denk: dit wil ik niet meer horen of zien. En toch schrijf ik dit hier en nu.  

In 1948 werd de staat Israël opgericht. In het oorlogsjaar dat daarop volgde vielen aan Arabische zijde twee keer zoveel doden als aan Israëlische zijde (later zou die verhouding veel verder uit de pas gaan lopen). En een groot deel van de oorspronkelijke bewoners werd uit hun huizen en dorpen verdreven, de dorpen werden vernietigd en sindsdien is er een Palestijns ‘vluchtelingenprobleem’.
Maar al in 1949 werd Israël lid van de Verenigde Naties en heeft het als zodanig ingestemd met het Handvest van de Verenigde Naties uit oktober1945 en daarmee de verplichtingen daarvan geaccepteerd. Een van de belangrijkste daarvan is misschien wel het handhaven van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Dertig artikelen met daarin een veelvoud van universele rechten. En misschien wel als meest relevante in dit verband artikel 28: ‘’Eenieder heeft recht op het bestaan van een zodanige maatschappelijke en internationale orde, dat de rechten en vrijheden, in deze Verklaring genoemd, daarin ten volle kunnen worden verwezenlijkt.’’
De mensenrechten gelden voor wie je maar bent, waar je ook bent en iedereen heeft recht op leven, vrijheid en veiligheid maar ook recht op persoonlijke integriteit, op leven en vrijheid van geweten en godsdienst, om niet gemarteld of wreed behandeld te worden, op een eerlijke rechtszaak, op gelijke behandeling en vrijwaring van discriminatie en op het recht op terugkeer naar je eigen land.

Op dit moment zien we dat mensenrechten in de oorlog van Rusland een van de belangrijke waarden is die verdedigd moeten worden. Toch verschijnen er maandelijks rapportages over Israël van de OCHA (dat staat voor UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs. OCHA is actief in Haïti, Somalië, Niger, maar ook in Jemen, Oekraïne, Burkina Faso, Afghanistan en dus ook in Palestina…)

OCHA neemt waar en rapporteert. Met de bedoeling dat de organisaties die actief hulpverlenen dat op de juiste plek voor de juiste mensen kunnen doen. Maar in het Heilige Land beperkt die taak zich voornamelijk tot waarnemen. 

 

Stel je voor: in jouw buurt vallen bijna iedere nacht militairen huizen binnen op zoek naar verdachte situaties terwijl gezinnen onder bedreiging met wapens in een kamer bijeen worden gedreven. In twee weken waren er 138 huiszoekingen en 136 arrestaties!

Stel je voor: je moet met je zieke vader naar een ziekenhuis, maar je wordt niet doorgelaten bij een militair checkpoint.

Stel je voor: je bent volledig afhankelijk van een overheid die niet de jouwe is en al jouw bewegingen volgt en ernstig beperkt.

 

Wist u dat er inmiddels rond de 140 zogenoemde nederzettingen met tegen de half miljoen joodse bewoners op de Westelijke Jordaanoever zijn? 

Wist u dat er op dit moment 175 Palestijnse kinderen in een Israëlische gevangenis zitten? En kunt u zich voorstellen wat dat met die kinderen doet?
Maar… was Israël ook niet een van de ‘onzen’?

 

Ik roep nog maar weer de Universele Rechten van de Mens in herinnering. Het gaat hier niet om voor of tegen; en zelfs in de wiskunde kent men het begrip ‘de onbekende of uitgesloten derde’. En kennen we in de kerk niet ook de 3-eenheid van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest? Laat in dit conflict de Rechten van de Mens de ‘onbekende derde’ zijn.

 

Dick Gaasbeek, voorzitter werkgroep PaIs Rijnmond