Kumi Now! – 39 Recht op Terugkeer, het JNF en Zochrot

Palestijnen hebben meer dan zeventig jaar gestreden voor het recht om terug te keren naar hun huis en eigendommen. Het recht op terugkeer is verankerd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Zochrot werkt aan het recht op terugkeer van Palestijnen en een samenleving voor Palestijnen en Israëli’s. Kumi Now 39 (voor 14 tot en met 20 juli) gaat over het Recht op terugkeer, het Joods Nationaal Fonds en Zochrot.

 Zochrot

Zochrot =( herinneringin het Hebreeuws), is een NGO die sinds 2002  de erkenning en verantwoording  bevordert van het onrecht van de Nakba, de Palestijnse catastrofe van 1948. Zij strijdt voor de terugkeer als verzoening voor de Nakba en kansen voor een beter leven voor alle inwoners van het land.

Zochrot ziet terugkeer als een uitgebreid nationaal plan, dat niet alleen de fysieke terugkeer van vluchtelingen omvat, maar ook hun volledige integratie in een gezamenlijke Palestijns-Joodse samenleving bewerkt.

Je kunt Zochrot vinden op   http://zochrot.org/.
Facebook:       http://www.facebook.com/Zochrot
YouTube:       http://www.youtube.com/user/Zochrot

Recht op terugkeer en het Joods Nationaal Fonds

Meer dan 5 miljoen Palestijnen (eerste generatie vluchtelingen en hunafstammelingen) worden als ontheemden geregistreerd als gevolg van de Nakba.Tijdens en na de oorlog van 1948 werden meer dan 600 Palestijnse dorpen met de grond gelijk gemaakt en de bezittingen van ongeveer 750.000 Palestijnen onteigend.Verder werden van de 150.000 Palestijnen die bleven 35.000 personen ontheemd. De meerderheid van de ontheemde vluchtelingen in het binnenland wonen nog steeds op een paar kilometer van hun vroegere dorp. De meeste Palestijnse vluchtelingen wonen echter in de naburige Arabische landen op nog geen 100 kilometer van de grens met Israël.

Het verhaal van Lubya Village

Dit verhaal vertelt het verhaal van één van die verwoeste dorpen, ontvolkt en vernietigd gedurende de Nakba en over een rechterlijke uitspraak in 2015 bijna 67 jaar na de vernietiging van het dorp.

Het verwoeste Palestijnse dorp Lubya lag in het noorden van Palestina ongeveer 10,5 km ten westen van Tiberias. Het was een typisch heuveldorp, bekend omzijn vruchtbare grond met tarwevelden, olijfbomen en fruitboomgaarden. In 1596 moest het dorp al belasting betalen over olijvenpers, bijenkorven en geiten.Het was door de eeuwen heen een bloeiend dorp en groeide snel in de 20e eeuw  van 1850 bewoners/405 woningen in 1931 tot 2.726 bewoners/596 woningenin 1948.

Maar in 1948 begonnen de aanvallen door zionistische troepen op dit dorp. ‘De eerste werd op 20 januari gemeld. Meer aanvallen volgden in februari en maart. De dorpelingen vochten om hun dorp te behouden. Toen Nazareth op 16 juli viel, waren de dorpelingen doodsbang voor hun lot en verlieten hun huizen.  De volgende ochtend beschoten de Israëlische strijdkrachten het dorp en verwoestten ze alle huizen.
Aissa Hajjou herinnert zich haar vader die vertelde: “Ik verborg me in een boom en wist niet waar ik heen moest. Een ander,  Amina Zu’aitier vertelde: “We liepen naar het noorden, probeerden te ontsnappen naar Libanon. Ik keek achterom en zag Lubya in de verte. De huizen stonden in brand en rook bedekte de hemel. Ik huilde en besefte dat het voorbij was, we verloren alles. “

In 1949 werd de Israëlische stad Lavi gevestigd op het terrein van ons dorp. Bovendien werd de omgeving door het Joods Nationaal Fonds beplant met bomen (Lavi-woud en Zuid-Afrika bos).Uiteindelijk werden in 1965 alle overige gebouwen in het dorp volledig gesloopt. “Amina Zu’aitier: “Er was niets meer over van Lubya, ze hebben zelfs de moskee afgebroken en de putten waar we vroeger uit dronken dicht gegooid en overal bomen geplant. “

Vluchtelingen uit Lubya

Na de Nakba woonde de meerderheid van de vluchtelingen van Lubya in vluchtelingkampen in Libanon, Syrië en Jordanië.Er bleven slechts enkele ontheemde families over (in Israëlisch juridisch jargon: “heden afwezig” ), de meesten in Dayr Hanna.Na de Sabra en Shatila bloedbaden in Libanon vluchtten veel uit Lubya voor de tweede keer, nu naar Europa. Het aantal vluchtelingen uit Lubya en hun nakomelingen wordt momenteel wereldwijd geschat op ongeveer 40.000.

In 1950 nam Israël de Eigendomswet van Afwezigen(Absentees’ Property Law)aan, die de Palestijnen al hun bezittingen  ontnam. Muhammad Kharzoun,  vluchteling uit Lubya schrijft: “Ja, we waren allemaal boeren, maar de liefde voor ons thuisland maakt deel uit van ons geloof en onze religie. Het is een deel van onze ziel, het is zelfs kostbaarder dan onze ziel. Wie het niet heeft, heeft niets.” Deze wet was het belangrijkste juridische instrument en werd gebruikt door de Israëlische regering om het bezit van Palestijnse grond te claimen.

Joods Nationaal Fonds (JNF) / Koloniale praktijken

Het Lavi-woud, waarvan een deel het Zuid-Afrikaanse woud wordt genoemd, bedekt nude ruïnes van Lubya. Het enige teken van leven in het dorp is zijn begraafplaats.  De bescheiden islamitische grafmarkeringen zijn nog steeds aanwezig, meestal onaangeroerd en omringd door pijnbomen.Vluchteling Hamad Jodeh zei: “Ik hield van deze plek en zou hier altijd terugkomen op mijn tractor, maar ze hebben er een bos van gemaakt om te kunnen beweren dat er hier geen dorp was.Je kunt de cactus nog zien als bewijs dat de Arabieren hier hebben gewoond.”
”Het Lavi-bos werd geplant door The Jewish National Fund.De JNFwerd opgericht in 1901 en had als doel het aankopen van Palestijnse grond om joodse nederzettingen te kunnen stichten. ‘Dit proces hield het ‘judaïseren’ in van het landschap, het vernietigen van elk spoor van Palestijnse aanwezigheid, geschiedenis en herinnering. Meer dan twee derde van de bossen geplant door de JNF bevindt  zich op de grond van vernietigde Palestijnse dorpen, nu ontoegankelijk, naamloos en ongeschonden.Vandaag is het JNF er trots op een milieuvriendelijke NGO te zijn door bomen te planten en parken aan te leggen.

Verantwoording

“Transitional Justice” of Overgangsrecht is beschreven als een vorm dat verwijst naar overgang van dictatuur tot democratie, of van conflict tot verzoening.  In de Israëlisch-Palestijnse context stellen we een pre-transitional justice voor , een set handreikingen en strategieën om te gebruiken bij het oplossen van een hardnekkig conflict.

De overgang van een cultuur van ontkenning en straffeloosheid naar erkenning en verantwoordelijkheid. Verontschuldigen is een manier om verantwoording af te leggen, wat het begin is van compensatie, zowel materieel als symbolisch.

 De donaties voor het Lavi-bos kwamen uit Zuid-Afrika in de jaren zestig (tijdens de apartheid). Na het einde van de Apartheid ontdekte men echter waarom het bos was geplant en werd in 2012 de groep “Stop The JNF/South Africa” opgericht door Zuid-Afrikaanse joden met het doel de waarheid te vertellen. In 2015 kwam deze groep naar Lubya om zich te verontschuldigen voor hun daden en om vergeving te vragen aan vluchtelingen uit Lubya.

Shereen Usdin, een Zuid-Afrikaanse activist, zei in haar verontschuldiging: “terwijl dit bos een poging is om de geschiedenis van Lubya te wissen, valt niet te ontkennen wat hier gebeurde. Deze stenen, deze graven, deze putten, deze cactussen, getuigen allemaal van het bestaan. Nu zijn we als Joodse Zuid-Afrikanen naar dit bos en de ruïnes van Lubya gekomen om deze onrechtvaardigheid te erkennen en er de verantwoordelijkheid voor te nemen.”
Dit was een unieke gebeurtenis die plaatsvond in mei 2015,gecoördineerd en uitgevoerd door Zochrot, bijgewoond door media, activisten en dorpsvluchtelingen. Dit initiatief was een belangrijk symbolisch gebaar. Het kan de opstap zijn voor het initiëren van meer verhalen en het introduceren van het recht op terugkeer voor alle Palestijnse vluchtelingen.

Voor meer informatie over het bezoek (inclusief afbeeldingen en video’s) bezoek onze website met de Lubya-zaak: https://www.zochrot.org/en/village/49244.

 Kumi Actie

Ten eerste kun je “The Village Under the Forest” bekijken, een documentaire (54 min.) die het verhaal vertelt van Lubya.Vertoon de film voor je klas, je kerkgroep, je familie, je schoolclub, etc.: https://www.youtube.com/watch?v=ISmj31rJkGQ.
Canada

U kunt meer te weten komen over de donaties van Canada door te kijken naar “Drie Palestijnse dorpen begraven onder Canada Park”:

https://www.youtube.com/watch?v=yHRbR7nMxN4 “Canada Park in Israel”:  Deel 1

https://www.youtube.com/watch?v=NrhaglA5c_w  Deel 2

Groot-Brittannië en de Verenigde Staten

Je kunt “Stop the JNF” bekijken om meer te weten te komen over Brittania Park en USA Independence Park.

Lifta Ten slotte is Lifta het enige Palestijnse dorp dat niet wordt vernietigd.Hetis nu een park, populair bij Israëlische burgers die er graag gaan zwemmen.Als je de beoordelingen leest, zijn ze overweldigend positief,zonder de onrechtvaardigheid naar de vroegere eigenaars te vermelden.

Bekijk eenkorte video over Lifta van BADIL: “Sons of Lifta” https://www.youtube.com/watch?v=L7afYef4bSQ

Voeg een link naar deze pagina van de Kumi Now website samen met de hashtags #KumiNow en # Kumi39.

Literatuur: Reflectie door emeritus  aartsbisschop Elias Chacour

Ik bereikte Bir’am [geboortedorp, verwoest in 1948]bij zonsopgang… ‘Het werd lichter en je voelde de warmte door de olijftakken.Alleen de tsjilpende vogels en het geknars van mijn stappen verstoordede stilte.De ruïnes van de huizen lagen om mij heen.  Ikbeklom een muur in de schaduw van dekerk.In de resten van het parochiehuis vlogen zwaluwen door de overgeblevenspanten.Ik stond als bevroren, overweldigd door het gevoel van verlatenheid.

En toch werd ik op hetzelfde moment verrast door een diep gevoel van leven.Uit de vernielde huizen, stelde ik me voor dat ik gelach hoorde, destemmen van vrouwen en mannen in gesprek. In de kerk onderde wankele stenen toren werd  Alleluia gezongen door kinderstemmen. Ik voelde dat zelfs bommen die eerbied voor God, het leven in ons land nooit volledig kunnen vernietigen. Hoe verdrietig dat mensen Gods plan voor vrede tussen verdeelde broeders negeren. We zijn geroepen om, zoals Jezus deed, de mensen  die zijn geslagen juist te helpen.

Deze gedachten werden oorspronkelijk gevonden in “Blood Brothers” geschreven door emeritus aartsbisschop Elias Chacour, een drievoudig genomineerde voor de Nobelprijs voor de Vrede.

Aanvullende bronnen voor dit item worden vermeld op de Kumi Now website op http://www.kuminow.com.