De ontsnapping van zes Palestijnse gevangenen heeft een onvoorstelbare boost gegeven aan de Palestijnse drang naar vrijheid en zelfstandigheid.

Het Israëlisch narratief dat het om ordinaire misdadigers gaat met ‘bloed aan hun  handen’ staat haaks op de status die zij hebben verworven over de hele breedte van de Palestijnse samenleving. De standvastigheid waarmee niet alleen de PA maar alle Palestijnse geledingen de uitkeringen aan de gezinnen van de gevangenen verdedigen, is daar een bewijs van.

Van de ca. 4.500 Palestijnse gevangenen in Israël (van wie bijna 10% minderjarig is), is een kleine minderheid betrokken geweest bij aanslagen waarbij opzettelijk burgerslachtoffers zijn gemaakt. Die 4.500 vormen ook geen constante groep. Naar schatting heeft ca. 10% van de Palestijnse mannelijke bevolking op de WJO korte of langere tijd doorgebracht in Israëlische gevangenschap en vrijwel elke Palestijn heeft wel een verwant of nabuur die kennisgemaakt heeft met het brute optreden van Israëlische ondervragers en bewakers.

Het overgrote deel van de gevangenen is betrokken geweest bij verzet tegen de bezetting, door demonstreren – vaak met gevaar voor eigen leven zoals het grote aantal omgekomen en gewonde Palestijnen in de afgelopen maanden aantoont – en sommigen hebben zich verweerd tegen rubber- en scherpe kogels (soms met dumdumkwaliteiten), traangas- en knalgranaten door het gooien of slingeren van stenen. Maar ook Palestijnse politieke leiders moeten hun ‘vrije meningsuiting’ soms bekopen met jarenlang verblijf in Israëlische gevangenissen, vaak zonder vorm van proces (administratieve detentie). Denk maar aan Khalida Jarrar, die met korte tussenpozen al jaren vastzit om haar politieke mening.

De meeste Palestijnen zien de gevangenen dan ook als een exces van de Israëlische bezetting en onderdrukking en koesteren hen daarom.

De ontsnapping van zes van hen zou wel eens net het zetje kunnen zijn om het gevoel van eigenwaarde te bevestigen, dat de Palestijnse bevolking zo hard nodig heeft.