Michel Sabbah over de laatste ronde van geweld in het Heilige Land

 

 

H.B. Patriarch Michel Sabbah, Latijns-Katholiek Patriarch emeritus van Jeruzalem, en voormalig voorzitter van Pax Christi International heeft vandaag, namens de Commissie voor Gerechtigheid en Vrede, Jeruzalem, de volgende verklaring afgelegd, d.d. 16 mei 2022:

 

‘De Heer heeft een aanklacht tegen de inwoners van het land. Er is geen trouw of loyaliteit, en geen kennis van God in het land. Vloeken, liegen, en moord, en stelen en overspel breken uit; bloedvergieten volgt op bloedvergieten. Daarom treurt het land, en allen die erin wonen, kwijnen weg. (Hosea 4:1-3)

 

De moord op de Palestijnse journaliste Shireen Abu Aqleh in Jenin op 11 mei 2022 heeft ons allen geschokt. Neergeschoten, en zij is niet het laatste slachtoffer in het voortdurende geweld in het Heilige Land. Als dochter van onze christelijke gemeenschap was zij in de hele regio bekend als verslaggeefster voor Al-Jazeera en duizenden mensen kwamen om haar rouwen. Het politiegeweld op haar begrafenis heeft ons met stomheid geslagen. De afgelopen twee maanden is er echter veel geweld geweest in het Heilige Land, waarvan het grootste deel de voorpagina’s niet heeft gehaald.

 

Bloedvergieten volgde op bloedvergieten en eiste het leven van Israëlische joden, Palestijnse Arabieren en ook anderen, allen slachtoffers van een conflict dat doorgaat en zijn onverbiddelijke tol eist. Wij rouwen om alle slachtoffers van dit eindeloze bloedvergieten, Joodse Israëli’s, Palestijnse Arabieren en anderen die zijn omgekomen. Wij blijven uitroepen dat geweld verkeerd is en geen oplossing zal brengen, maar alleen meer geweld.

Tegelijkertijd spreken wij ook onze bezorgdheid uit over wat de toekomst zal brengen. De politieke autoriteiten die over de toekomst in Israël-Palestina beslissen en de belangrijkste segmenten van de internationale gemeenschap lijken niet bereid om in waarheid en met moed na te denken over wat er in het Heilige Land gebeurt. Bijgevolg kunnen zij niet optreden om de oorzaken van dit geweld uit te roeien. In onze poging om de wortel van dit geweld te begrijpen, willen wij het op geen enkele manier goedpraten, maar begrip is de enige manier om een begin te maken met het vinden van een uitweg uit deze dodelijke cyclus.

 

1. Wat is er de laatste tijd gebeurd?

In de afgelopen twee maanden zijn 45 Palestijnen, 16 Israëli’s en twee migrerende werknemers gedood in wat is genoemd: “een nieuwe cyclus van geweld”. En het geweld duurt voort. Hoewel dit geweld zich voornamelijk afspeelt in Palestina, dat nog steeds door Israël wordt bezet, heeft het zich ook gemanifesteerd op Israëlisch grondgebied, waar 15 Israëli’s zijn omgekomen bij aanslagen die door Palestijnen werden gepleegd als vergelding voor Israëlisch geweld. Het is inderdaad van belang erop te wijzen dat dit geweld een integrerend deel uitmaakt van het aanhoudende conflict.

 

2. Waarom sterven er mensen?

Zolang het conflict tussen Israëlische joden en Palestijnse Arabieren voortduurt, zolang er geen rechtvaardigheid, geen gelijkheid en geen vrede is in het Heilige Land, geen oprechte inzet om het conflict te beëindigen, zal de dood blijven zegevieren. Zolang aan degenen die in Oost-Jeruzalem, op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook wonen, een regime van militaire bezetting blijft worden opgelegd, en zolang binnen de Staat Israël een regime van discriminatie blijft bestaan, zal er geen einde komen aan de cyclus van geweld. Zolang de plaatselijke politieke leiders hun eigen persoonlijke belangen behartigen en het geschreeuw van de weduwen, de wezen, de rouwende moeders en vaders negeren, kwijnen allen die in dit land wonen weg, zoals de profeet Hosea zegt. Zolang de internationale gemeenschap zich onttrekt aan haar verantwoordelijkheid voor de situatie in Israël/Palestina, zullen de radertjes van dit schijnbaar eindeloze conflict blijven draaien.

 

3. Wat zijn de oorzaken van het geweld?

Wanneer Palestijnen Israëlische joden aanvallen, zijn er velen die hun beweegredenen interpreteren. Zij schrijven het geweld toe aan Palestijnse, Arabische of islamitische ideologieën die Israël, de Israëli’s en zelfs de Joden verwerpen. Deze gewelddaden moeten echter eerst en vooral worden geanalyseerd binnen de context van het aanhoudende Israëlisch-Palestijnse conflict.

Het moet in ondubbelzinnige bewoordingen worden herhaald: de onderliggende oorzaak en de primaire context van het geweld is de bezetting van Palestina, een bezetting die al 55 jaar voortduurt.

Het geweld van de bezetting omvat landonteigening, administratieve hechtenis, het onthouden van bouwvergunningen, het slopen van huizen, beperking van bewegingsvrijheid, het verstikken van politieke, sociale en economische ontwikkeling en de voortdurende belegering van de Gazastrook.

Met name de spanningen in de heilige stad Jeruzalem blijven de situatie verergeren en de spanningen doen toenemen. Deze spanningen omvatten de voortdurende bedreigingen van de status quo in de Haram al-Sharif (ook bekend als de Tempelberg), de verstikkende beperkingen op de toegang tot de heilige plaatsen (voor christenen werd dit afgelopen orthodoxe Lichtzaterdag nog eens onderstreept), en de voortdurende pogingen om eigendommen in bezet Oost-Jeruzalem op te eisen, met als gevolg dat mensen uit hun huizen worden gezet om ze aan kolonisten te geven, met name in Sheikh Jarrah en Silwan.

De massale en gewelddadige represailles van de Israëlische veiligheidstroepen tegen de familie, en soms tegen de hele buurt of stad, van vermeende Palestijnse geweldplegers creëert nieuwe wrok, haat en verlangen naar wraak en vormt een vruchtbare bodem voor nieuwe aanvallen tegen Israëlische Joden. Veel van de daders hebben familieleden en vrienden die het slachtoffer zijn geworden van het geweld dat inherent is aan de bezetting. Ook bepaalde pogingen van de Israëlische strijdkrachten om nieuwe aanslagen te “voorkomen”, verergeren in feite de omstandigheden die tot gewelddaden leiden, omdat bloedvergieten op bloedvergieten volgt.

Het is schandalig dat veel van het geweld waarvan Palestijnen het slachtoffer zijn, afkomstig is van Israëlische kolonisten en hun burgerwachten, die Palestijns land hebben onteigend en illegaal in de door Israël bezette gebieden wonen. In sommige delen van de Westelijke Jordaanoever overheersen kolonisten hele gebieden en leggen zij Palestijnse gezinnen, buurten en dorpen een heerschappij van wetteloosheid en terreur op, waardoor de bewoners zich niet vrij kunnen verplaatsen, hun land niet kunnen bewerken, hun kudden niet kunnen weiden en geen gewoon leven kunnen leiden. In plaats van hun daden te bestempelen als misdaden, of in sommige gevallen zelfs als terrorisme, worden de kolonisten maar al te vaak geholpen en aangemoedigd door het Israëlische leger. Dit is met name het geval in de stad Hebron en de zuidelijke omgeving daarvan en in de stad Nablus en de omgeving daarvan.

Bovendien onderstreept het feit dat Palestijnse burgers van Israël aanvallen uitvoeren op Israëlische joden, hoewel dit niet zonder precedent is, de vervreemding die veel Palestijnse Arabische burgers van Israël voelen in een staat waarin zij burgers zijn, maar die wordt gedefinieerd als een “joodse” staat. Deze aanslagen zijn een teken van wanhoop ten aanzien van de voortdurende discriminatie van Arabieren in Israël zelf en het regime van ongelijkheid. Bovendien zijn deze daden ook een schreeuw van woede tegen degenen die proberen de Palestijnse identiteit van de Palestijns-Arabische burgers van Israël uit te wissen

Helaas, zolang de Palestijnen slechts hun toevlucht nemen tot verbaal protest of geweldloze acties (wanneer de Israëlische autoriteiten dit toestaan), negeert de internationale gemeenschap de Palestijnen en wekt zij de indruk dat alles normaal is en bevordert zij de “normalisatie” met de Israëlische staat ondanks het aanhoudende conflict. Jammer genoeg wordt de internationale gemeenschap pas wakker wanneer het geweld losbarst, en neemt ze er nota van.

 

4. Een bredere context van onrechtvaardigheid

De zogenaamde “Abraham Akkoorden” die werden geformuleerd en triomfantelijk gepromoot door de Amerikaanse regering Trump dragen zeker bij tot het gevoel van frustratie en wanhoop dat aan de basis ligt van de laatste geweldsronden. Israël heeft nu zogenaamde “vredesakkoorden” gesloten met landen waarmee het geen conflict heeft. Deze akkoorden zijn gericht op gemeenschappelijke regionale belangen, zoals verzet tegen Iran en economische en militaire samenwerking. De akkoorden negeren echter schaamteloos het echte conflict in Israël/Palestina en de rechten van de Palestijnen. Voor de Palestijnen is dit een extra belediging, die hun gevoel versterkt dat zij in de ogen van Israël en de machtigen in de internationale gemeenschap niet bestaan. Echte vrede kan alleen tot stand worden gebracht tussen Israël en Palestina.

Een ander stukje van de hedendaagse puzzel om de laatste ronde van bloedvergieten te begrijpen houdt verband met de situatie in Oost-Europa. Zodra Rusland Oekraïne was binnengevallen, veroordeelde de internationale gemeenschap, aangevoerd door de Verenigde Staten, de invasie en werden door vele landen, waaronder de Verenigde Staten, de Europese Unie en het Verenigd Koninkrijk, verregaande sancties opgelegd om het Russische regime onder druk te zetten zich terug te trekken van het Oekraïense grondgebied en zijn agressie te staken. Veel Palestijnen vergelijken deze recente gebeurtenissen met de decennialange conflicten in hun eigen thuisland. Israël bezet Palestijns grondgebied sinds 1967 en legt de Palestijnen in Israël sinds 1948 een discriminerend regime van ongelijkheid op. Degenen die het luidst de Russische agressie veroordelen, hebben echter weinig gedaan om de Israëlische bezetting en discriminatie aan de kaak te stellen. Deze dubbele standaard heeft de Palestijnse frustratie en wanhoop alleen maar verscherpt.

 

Conclusie: Vrede zoeken en nastreven

Twee en een halve millennia geleden riep de profeet Ezechiël de vorsten van het land toe: “Laat geweld en onderdrukking achterwege, en doe wat rechtvaardig en juist is. Stop met het uitzetten van mijn volk.” (Ezechiël 45:9).

 

Vandaag roepen wij de autoriteiten in Israël op om te zoeken naar de redenen voor het geweld dat ons allen overspoelt. Geweld met geweld beantwoorden, een logica van nooit eindigende vergelding, is niet het antwoord. Israël en Palestina hebben dezelfde rechten: het recht op veiligheid, vrijheid, waardigheid en zelfbeschikking. Het geweld zal niet ophouden totdat deze rechten voor Israëli’s en Palestijnen in gelijke mate zijn gerealiseerd.

Israël is op een zoektocht naar “vrede” waar geen vrede kan worden gevonden. Israël zoekt vrede met de regimes van de Arabische landen, maar niet met de mensen in de regio. Echte vrede zal pas tot stand komen wanneer de Palestijnen kunnen bevestigen dat hun rechten zijn geëerbiedigd. De vrede zal beginnen wanneer de Palestijnen verklaren dat zij niet langer in oorlog zijn met de Israëliërs. Pas dan zal een nieuw hoofdstuk in de regio beginnen.

Het is de Psalmist die ons eraan herinnert: “Wie van u begeert het leven, en begeert vele dagen om van het goede te genieten? Weerhoudt uw tong van het kwade, en uw lippen van bedrog. Wijkt van het kwade en doet het goede; zoekt vrede en streeft die na. De ogen van de Heer zijn op de rechtvaardigen gericht, en zijn oren staan open voor hun geroep” (Psalm 34:12-15).

 

Bron: 

Abouna.org