Onlangs werd ik getroffen door een uitspraak van Slavoj Žižek ‘Ik eet de hele tijd uit de vuilnisbak.

Die vuilnisbak heet ideologie’.

Dat beeld van ideologische strijdvoering vanuit in beton gegoten loopgraven blijft hangen.

Wie zich verdiept in discussies in politiek en kerk rond Israel/Palestina kan er moeilijk omheen dat veel van wat beweerd wordt, nauwelijks steun vindt in feitelijke ontwikkelingen. Het door velen gepromote beeld van Israel als de enige democratische staat in het Midden Oosten, begint steeds meer te lijken op het beeld van de keizer die geen kleren meer aan heeft. Of anders gezegd: de aankleding van apartheid wordt steeds doorzichtiger.  

Bovengenoemde filosoof stelt zich ook de vraag waarom mensen hun vreemde illusies niet laten varen?! Hij komt tot de slotsom dat het pijnlijk is om uit je dromen te stappen en de werkelijkheid onder ogen te zien; dat is ongemakkelijk.

Precies dat vragen de Palestijnse partners van ons: toon kostbare solidariteit en spreek de waarheid. Kostbaar omdat het je wat gaat kosten; het wordt je vaak niet in dank afgenomen als je daadwerkelijke solidariteit toont. En feitelijke waarheid, het beestje bij de naam noemen, heeft moeite om tot ons door te dringen. 

Laten we blij zijn met de mensen die wel kans hebben gezien om los van overheersende ideologieën en loyaliteiten, die gevraagde solidariteit op te brengen en om de feiten rond Israël onder ogen te zien en te benoemen. Zoals de jood  Hajo Meyer, ooit beschuldigd van antisemitisme, over wie gisteren een mooie en integere documentaire werd gelanceerd Hajo een joodse vluchteling. Hajo die samen met anderen scandeert ‘Dat nooit meer, geldt voor alle mensen’. Hoopvol als dergelijke geluiden blijven klinken. 

Jan den Hertog, oktober 2021