Als rechtgeaard sympathisant van het Palestijnse volk zit je nu wel in een spagaat.

Met het hoofd weet je maar al te goed dat het naar rechts geradicaliseerde (deel van) Israël deze geweldsexplosie over zichzelf heeft afgeroepen door 75 jaar van verdrijving, onteigening, marginalisering, vrijheidsberoving en keiharde onderdrukking van het Palestijnse volk.
Maar wiens hart bloedt niet bij het zien van de gevolgen van wat misschien als een militaire operatie was begonnen en bedoeld, maar ontaard is in een gruwelijke orgie van geweld van IS-achtige proporties, voornamelijk tegen burgers gericht?

“Nederland staat als één man achter Israël” zei Rutte eergisteren en vanaf gisteren wappert de Israëlische vlag van ‘zijn’ (ons?) torentje in Den Haag en in Amsterdam hijst Femke Halsema (als GroenLinkse burgemeester van álle Amsterdammers) de Israëlische vlag op de Stopera (eerst was het stadhuis de bedoeling, maar daar is kennelijk van afgezien).
De burgemeesters van Rotterdam en Den Haag doen niet mee aan de algehele Israël-hysterie, die herinneringen oproept aan 1967.

De vlag van Israël hijsen heeft niets te maken met deernis voor de slachtoffers, maar is een politieke keuze vóór de radicaal-rechtsextremistische regering van Israël en tégen het bestaansrecht van het Palestijnse volk en hoort niet thuis op een stadhuis, laat staan op de zetel van de ministerpresident, die álle ingezetenen van stad en land vertegenwoordigen.
Maar ja, het is verkiezingstijd en dan lijkt alles geoorloofd.

Gelukkig zijn er ook mensen die het hoofd koel houden, zoals de Midden-Oostenspecialist van Clingendael, Erwin van Veen, die tégen de populistische stroming in probeert diepte en achtergronden aan te brengen bij de gebeurtenissen.

Het huidige Nederlandse beleid is volgens hem daarom ook ‘ruim over datum’. “Nederland moet ophouden in de tweestatenoplossing te geloven, en de werkelijkheid van grootschalige onderdrukking en mensenrechtenschendingen door Israël onder ogen zien. 
Dat is de structurele context waarin dit soort incidenten geplaatst moet worden. Er is een veel sterkere focus op mensenrechten nodig in plaats van op staten,” aldus de Midden-Oostendeskundige.

Of zoals een Israëlische vrouw die ik vanochtend op de radio hoorde en die zeer bevreesd is voor een Israëlische overreactie (ik citeer uit mijn geheugen):
“Mijn familie woont hier al honderd jaar en we gaan écht niet meer weg, maar we zullen toch een manier moeten vinden om met de Palestijnen vreedzaam samen te leven in dit land”.

En de gematigde (rationele) Palestijnse politicus en voormalig presidentskandidaat Mustafa Barghouti die eergisteren in Nieuwsuur werd geïnterviewd en niet anders kon dan constateren dat Hamas onder de Palestijnen aan populariteit zal winnen, “omdat het de enige is die iets doet”. Toen Mariëlle Tweebeke hem beschuldigend vroeg of hij hiermee Hamas verdedigde zei hij: “Ik verdedig niets, ik constateer dat ook de Palestijnen het recht hebben zich te verdedigen. Mijn grootvader, mijn vader, ikzelf en mijn dochter hebben nooit vrijheid meegemaakt. Als het vredesproces was gelukt zou er geen enkele reden zijn geweest voor deze aanval.”