Water geven; een column

Een pittige regenbui weken terug was genoeg om onze regenton weer vol te krijgen, maar bij lange na niet genoeg om onze grijswatertank in bedrijf te kunnen houden. De pomp begon vervaarlijk te brommen, dus uit voorzorg hebben we haar afgesloten. Jammer, maar op zich niks aan de hand. Via het waterleidingnetwerk komt er toch wel water uit de kraan. En hoewel water een steeds kostbaarder en schaarser goedje wordt, ook in ons land, hoeven wij er nog altijd niet over in te zitten of we wel water zullen hebben.

In Abu Dis, een Palestijnse stadje op een steenworp afstand van Jeruzalem, is dat een heel ander verhaal. We kregen daarmee te maken doordat in ons gastenverblijf klaarblijkelijk een kraan niet goed dichtgedaan was en er zoveel water weggelopen was, dat de voorraadtank nu leeg was. Van even bijvullen kon geen sprake zijn. De Israëlische autoriteiten, zo legde onze gastvrouw uit, zetten slechts één keer per week de waterleiding open zodat iedereen zijn watertanks kan vullen voor de komende week. In ons geval betekende dat echter nog twee dagen wachten… Wij hadden mazzel: onze gastvrouw had haar appartement hoger in het gebouw, haar watertank kon ons uitkomst bieden. Maar wij realiseerden ons op dat moment heel goed, hoe bizar deze situatie is. Temeer omdat we weten dat Israëlische huizen gewoon 24/7 aangesloten zijn op het waterleidingnetwerk.

Begin augustus schreef journalist Nir Gontarz een indringend stuk in HaAretz over Palestijnse herders die in de heetste tijd van het jaar verstoken raakten van water. Hun watertanks waren geconfisceerd. Gontarz was verbijsterd. Mensen en dieren zullen hierdoor doodgaan. Hij wilde opheldering hierover, wilde weten wie hiervoor verantwoordelijk is en wilde vooral bereiken dat deze, zoals hij noemt, ‘meest kwetsbare mensen tussen de Jordaan en de Middellandse Zee’ per ommegaande weer aan water konden komen. Hij belde met allerlei instanties, maar slaagde er niet in om door alle onwil heen te breken. Hij besloot een woordelijk verslag van de telefoongesprekken te publiceren in de krant. Het voegt een pijnlijk hoofdstuk toe aan het toch al uitgebreide dossier dat Amnesty International in 2017 opstelde ‘The Occupation of Water.’